Hell Hath No Fury

never in my acadademic life (kahit na minsan ay towards mediocrity na ang performances ko) na umiyak ako dahil sa isang teacher. por dios y por santo. bakit ba hindi na lang nya sabihin ng harap-harapan samin na hindi pa sya nakagawa ng exam, hence, the reason for our super-delayed exam. hindi sa nagpapakatalino ko kaya atat na kong mag-exam..ayoko lang kasi na magkasabay sila ng exam ko sa math to think na pareho silang mahirap. pero wala, nagwagi pa rin ang evil sa mundong ito. after ng matagal na rebyuhan, matinong usapan (though sya hindi), nagwagi pa rin sya. fine. kung pwede lang i-drop tong subject na 'to pero hindi e.kahit na anong gawin ko e magkikita pa rin kami't magkikita.peste talaga. wala syang karapatan to make a living hell out of our college existence. sya ba nag-papaaral sakin? sya ba ang magbabayad ng tuition fee ko next sem in case na bumagsak ako?hindi naman e. kaya hindi sya masaya e.kaya maraming galit sa kanya e.sobrang nakakainis talaga.napahiya man ako sa klase ngayong araw pero alam kong not in vain. for the first time din ay nagrebelde ko sa prof sa pamamagitan ng hindi pagsagot. kung alam lang nyang nakaka-depress ang pinaggagagawa nya at hindi mababago ng pakiki-chummy nya sa mga estudyante nya especially to boys when he's a guy in the first place ang pagtingin namin sa kanya. pakshet talaga.

**
so parang ganun ang nagiging trend ng buhay ko ngayong week.medyo iyakan blues lang. wala lang.at least ang dahilan ng pag-iyak ko nung sabarday ay dahil naman sa tuwa. i felt so 'loved' and thankful to God that day na kahit kala ko e wala nang makakatulong sakin (on such a short notice) e nagprovide sya. yun ay isa sa mga moment na di mo na lang mapigilan na umiyak kahit di ka naman talaga naiiyak pero nung nasimulan mo na e antagal bago ka nahimasmasan. So anyway, i was saved by the bell. and the bell this time was popsie.